Soms gebeurt het onverwacht. Je hebt een gesprek waarin iets blijft hangen. Een blik die harder binnenkomt dan je had verwacht. Of een verwijdering die zich langzaam tussen jou en een ander nestelt. Het zijn momenten die we allemaal kennen, in relaties met partners, vrienden, collega’s of familieleden.
Spanning hoort bij het leven. Bij het samenleven van mensen. Maar het verschil zit in hoe we met die spanning omgaan.
Vaak kijken we als eerste naar de buitenkant. Wat de ander deed. Hoe we onszelf voelden. Wat er gezegd werd of juist verzwegen. Maar wat als je zo’n moment van conflict ook als een uitnodiging zou zien? Niet als iets wat moet worden opgelost door de ander, maar als iets wat jou iets wil laten zien. Over jezelf.
Spanning is normaal, conflict niet
In elke relatie ontstaat spanning. Dat is volkomen normaal. Twee mensen met verschillende achtergronden, behoeften en gevoeligheden raken elkaar. Dan kan er iets bewegen.
Spanning wordt pas een conflict wanneer emoties het stuur overnemen. Wanneer boosheid of verdriet niet alleen gevoeld worden, maar de hele blik op de situatie kleuren. Je verliest het vermogen om ruimte te houden. In plaats van open te blijven voor wat er gebeurt, trek je je terug of ga je juist in de aanval.
Op dat moment sluiten harten zich. Schermen worden opgetrokken. De verbinding raakt op de achtergrond en het gesprek draait niet langer om wat er werkelijk speelt, maar om bescherming en verdediging.
In het hart van elk conflict ligt iets ouds
Hoewel het lijkt alsof een conflict zich tussen twee mensen afspeelt, raakt het vaak iets diepers in jezelf. Oude pijn, een verborgen overtuiging of een deel van je dat zich nog niet vrij voelt.
Juist in de momenten waarin iemand je het meest raakt, houden zij je onbedoeld een spiegel voor. Ze raken aan plekken waar je jezelf nog beschermt. Aan delen van je hart die je wellicht al lang niet meer hebt gevoeld, of die ooit pijn hebben opgelopen en sindsdien omhuld zijn door onbewuste lagen van bescherming.
Wanneer je dat kunt zien, verschuift je hele perspectief. Dan wordt het conflict niet langer iets dat je met de ander moet oplossen, maar een uitnodiging om naar binnen te kijken. Om te ontdekken wat er in jou gezien wil worden.
Het pantser dat je hart afsluit
Onder veel conflicten ligt dezelfde bron: angst. De angst om gekwetst te worden, om je plek te verliezen of om jezelf kwijt te raken in de ander.
Vanuit die angst bouwen we vaak onbewust een pantser. Sommigen doen dat door zich terug te trekken en hun emoties in te houden, in de hoop het contact te behouden of de vrede te bewaren. Anderen laten hun emoties juist ongefilterd stromen, vanuit de behoefte om controle te houden of gehoord te worden.
Beide vormen van bescherming leiden uiteindelijk tot hetzelfde: een verlies van verbinding, zowel met de ander als met jezelf. Het hart sluit zich, terwijl juist daar de sleutel tot werkelijke vrede ligt.
Een belangrijke vraag
Wanneer je spanning voelt in een relatie, kun je jezelf één vraag stellen die alles opent:
Wat wil dit conflict mij laten zien?
Misschien ontdek je dan dat de ander je niet kwam raken om je pijn te doen, maar om je bewust te maken van wat in jezelf nog gezien wil worden. Iets ouds, iets wat vrij wil komen, iets wat om aandacht vraagt.
Wanneer je dat perspectief toelaat, verandert de hele dynamiek. Je hoeft niet langer te vechten of je terug te trekken. Er ontstaat ruimte om naar binnen te keren, om zachter te worden en vrijer. In die beweging ontstaat er vaak ook ruimte voor de ander om zachter te worden, waardoor verbinding op een dieper niveau weer mogelijk wordt.
Vrede begint bij jezelf
Vrede ontstaat niet door de ander te veranderen. Het begint wanneer jij je eigen pantser laat zakken en je hart opent.
Dat kan spannend zijn, zeker wanneer je pijn of kwetsing verwacht. Maar het is ook bevrijdend. Een gesloten hart mag dan wel minder pijn toelaten, het houdt ook liefde op afstand. Pas wanneer je jezelf toestaat om werkelijk te voelen, kan er echte verbinding ontstaan.
Wanneer je dat doet, veranderen je relaties vaak vanzelf. Sommige worden rijker en dieper, andere lossen op: zonder strijd, zonder drama. Simpelweg omdat jij van binnen een andere energie uitstraalt.
Een andere manier van zijn
In plaats van te reageren vanuit oude reflexen, kun je leren om aanwezig te blijven. Niet als trucje of strategie, maar als manier van zijn.
Voelen wanneer je spreekt, voelen wanneer je stil bent. Aanwezig zijn, zonder jezelf te verliezen. Niet meer gestuurd door angst of behoefte aan controle, maar vanuit openheid en nieuwsgierigheid.
Zo ontstaat er ruimte. In jezelf én in de ander. Want wanneer jij je hart opent, wordt het voor de ander veiliger om hetzelfde te doen. In die gedeelde openheid kan vrede ontstaan.
Een vredelievender soort mens
In een wereld waarin onrust en verdediging vaak op de voorgrond staan, lijkt vrede soms naïef. Toch is juist nu het moment om die beweging te maken.
Vrede begint niet op het wereldtoneel, maar in het klein. In hoe je met de mensen om je heen omgaat. In hoe je aanwezig kunt blijven, ook als het spannend wordt.
Hoe meer mensen die keuze maken, hoe meer het grotere veld mee verandert. Niet door controle, maar door vertrouwen. Niet door verdediging, maar door openheid.
En jij?
De volgende keer dat je spanning voelt in een relatie, stel jezelf dan deze vraag:
Wat zegt dit conflict over mij?
Niet om jezelf te veroordelen, maar om jezelf vrijer te maken.
In elk conflict schuilt een kans. Een opening naar groei, naar meer innerlijke rust, naar meer vrede. In jezelf én in de wereld.
Auteur: Wim van der Mark. Bron: Gene Key 6.
Van 16 t/m 21 november is er een speciale Inspiratieweek met ruimte om zelf aan de slag te gaan met de Gene Keys en de Kunst van Contemplatie.
Bekijk deze Inspiratieweek